سختی گیر های مغناطیسی و مشکلات خوردگی در تاسیسات
بررسی مشکلات سختی گیر های مغناطیسی
سختی گیر های مغناطیسی بخشی از اصلاح گرهای فیزیکی آب هستند که با استفاده از ایجاد تغییرات در املاح محلول در آب تمایل رسوبگذاری آب را کاهش می دهند. دراین روش سعی بر آن است تا در نقاط بحرانی که رسوبگذاری مشکلات بیشتری ایجاد مینماید با نصب سختی گیر مغناطیسی رسوبگذاری کاهش یابد و رسوبات از منطقه بحرانی دور شوند البته با توجه به محدودیت برد سختی گیرهای مغناطیسی بدیهی است جهت پوشش کل مدار لوله کشی به بیش از یک سختی گیر نیاز میباشد که این امر در بحث مقایسه اقتصادی روش‌ها میبایست لحاظ گردد.
حداکثر برد سختی گیرهای مغناطیسی به شرایط آزمایشگاهی 40 الی 50 متر میباشد که میبایست لوله مستقیم و بدون خم و انشعاب بوده و جریان آب داخل آن در شرایط غیر توربولان ( لامینار) باشد.
مهمترین مشکل دستگاه های سختی گیر مغناطیسی ایجاد خوردگی فلزی در نقطه نصب میباشد.
مشکلات سختی گیر های مغناطیسی فارغ از بحث در مورد عملکرد آنها به شرح زیر میباشد:
- عملکرد آنها موضعی بوده و تنها تا چند ده متر بعد از محل نصب را پوشش میدهند.
- برای پوشش کل مدار لوله کشی به بیش از یک دستگاه سختی گیر نیاز میباشد.
- باعث خوردگی شدید در محل نصب و تجهیزات بعد از آن میگردد.
- به دلیل خاصیت مغناطیسی ذرات فلزی را در محل نصب به خود جذب و باعث کاهش سطح مقطع آزاد عبور سیال و نهایتا گرفتگی مسیر میشوند.
- افزایش سرعت آب ناشی از کاهش سطح مقطع باعث جداشدن رسوبات و صدمه رساندن به تجهیزات بعد از آن میشود.
- در صورتی که آب جریان نداشته باشد سختی گیرهای مغناطیسی فاقد عملکرد میشوند و نحوه تاثیرگذاری به سرعت بهینه آّب عبوری بستگی دارد.
- سنگ های مغناطیسی به مرور زمان انرژی اولیه خود را از دست داده و میبایست تعویض گردند.
- در نزدیکی میدان های مغناطیسی و خصوصا الکتروموتور و ژنراتورها فاقد تاثیر میباشند.
- سختی گیرهای مغناطیسی به عنوان مکمل سختی گیرهای رزینی در نظر گرفته میشوند و بدون وجود سختی گیرهای رزینی در بهترین شرایط آزمایشگاهی بیش از 40 درصد کارایی ندارند.
